Pod dziedzińcem zamku w Sanoku znajduja sie dwa schrony - północny i południowy. Prawdopodobnie są to bliźniacze schrony, północny jest zasypany i niedostępny. Wejscia do schronów sa obecnie zasypane - znajdowały sie na dziedzińcu w wykopach. Gdzies nawet widziałe zdjęcie archiwalne pokazujace jedno z nich.
W necie mozna znaleść
: "...Konstrukcja żelbetowa, monolityczna. Tworzą ją: płyta fundamentowa (nieznanej grubości, prawdopodobnie około 0.80m), ściany (czołowa ok. 1.90m, tylna 0.95m, boczne prawdopodobnie 1.90m), sklepienie oraz strop (po ok. 2.00m). Wnętrze zawiera pojedynczą izbę (wysokości ok. 2.30m) nakrytą sklepieniem oraz (na fragmencie wzdłuż ściany wejściowej) płaskim stropem. Sklepienie o profilu ok. 5/8 koła, wylane na blasze falistej (użytej w charakterze szalunku traconego z dodatkową funkcją ochrony przeciwodpryskowej). Pasy blachy o szerokości ok 1m, rozparte są pomiędzy ściankami bocznymi (wysokości 0.45m) a biegnącą w sklepieniu, po osi wzdłużnej obiektu, parą Cowników stalowych (55x105mm), zestawionych środnikami. Ściany boczne w części nakrytej stropem płaskim, oraz strop, wylane w szalunku z blachy falistej. W ścianie czołowej otwór strzelnicy z zewnętrznym rozglifieniem (wymiar zewnętrzny otworu 1.53x0.95m, wewnętrzny ok. 0.80x0.70m) i profilem przeciwrykoszetowym, niesymetryczny. Pozwalał na osiągnięcie kąta ostrzału w poziomie ok. 40 stopni (lewo 5, prawo 35) i ok. 25 stopni w pionie (-5 do +10). Pierwotnie opatrzony był od wewnątrz płytą pancerną. W ścianie tylnej otwór wejściowy szerokości 0.83m i nieznanej wysokości (...) Obiekty bojowe wykazujący cechy charakterystyczne dla niemieckiej szkoły fortyfikacyjnej. Na podstawie cech szczególnych (m.in.: tynk fakturowy na elewacjach, kolor farbomaskowania profilów przeciwrykoszetowych, odporność) datę budowy obiektów
ustalono na rok 1940. Przyjętą tezę potwierdzają fotografie z lat wojny znajdujące się w
zbiorach muzeum zamkowego. Strop schronów oparty konstrukcyjnie na blasze falistej (profil „H”) stanowi modyfikację analogicznych obiektów bojowych z lat 1932-1938 budowanych na niemieckich liniach umocnień granicznych. Grubość stropu i ściany czołowej wynosząca ok. 2 m określa odporność obiektu na kategorię „B neu”.
Odnalezione fragmenty płyty stalowej o grubości 30mm sugerują użycie w schronach
standardowych pancerzy o wymiarach 140 x 75 cm, za którymi znajdowało się stanowisko
ciężkiego karabinu maszynowego. Nietypowe wydłużenie pomieszczenia bojowego do 4 m (a co za tym idzie – całej konstrukcji) wiązało się prawdopodobnie z zapewnieniem odpowiedniego rozkładu sił ze względu na przesunięcie punktu ciężkości na ścianę przednią i zmniejszenia stabilności obiektu posadowionego na skraju zbocza. Równocześnie - dodatkowa przestrzeń wewnątrz schronu mogła zostać wykorzystana na potrzeby zwiększenia komfortu socjalnego załogi Zachowane fragmenty instalacji sugerują możliwość zamontowania w pomieszczeniu wentylatora ręcznego oraz piecyka, którego wyprowadzenie przewodu kominowego osłonięto betonowym szybem widocznym na stropach obu obiektów. Obiekty należy bezpośrednio powiązać z budową w 1940 roku „Pozycji Granicznej Galicja” (niem. Galizische Grenzstellung), w skład której wchodzą także trzy inne obiekty należące do kategorii obiektów fortyfikacji stałej o numerze katalogowym 514-zlokalizowane w Wierzbnej, Huzelach i Weremieniu..."
